Πολίτικο Γαλακτομπούρεκο με όλα τα μυστικά
Ρίχνουμε το σιμιγδάλι ,σα βροχή,που σημαίνει όχι μεμιάς,ανακατεύοντας συνέχεια.Αφήνουμε τη κρέμα να δέσει,χωρίς να σταματήσουμε το ανακάτεμα με ξύλινη σπάτουλα και αποσύρουμε όταν αρχίσει να κάνει φουσκάλες.
Μακριά από τη φωτια ρίχνουμε το βούτυρο και τις βανίλιες(ξανά ανακάτεμα!). Αφού αυτά γίνουν, έρχεται η ώρα των αυγών,τα οποία προσθέτουμε σιγά σιγά..Όταν πάει κι αυτό θα έχουμε μια αφράτη μυρωδάτη κρεμα να αχνίζει,την οποία θα αφήσουμε να περιμένει ώσπου να ετοιμάσουμε τα φύλλα,χωρίς να ξεχνάμε να την ανακατεύουμε κάθε τόσο για να μην κανει κρούστα.
Πάμε στα φύλλα τώρα και λιώνουμε το φρέσκο βούτυρο. Απλώνουμε όλα τα φύλλα στον πάγκο(πρώτα τα 500 γρ.,γιατί μπορεί να μην τα χρειαστούμε όλα) και τα χωρίζουμε σε 3 λωρίδες κατά πλάτος. (απο δω και πέρα αρχίζει της υπομονής το έργο,μα όταν σκέφτεσαι τη μυρωδιά καθώς θα ψήνεται,το άρωμά καθώς το δαγκώνεις-τη δόξα όταν θα το προσφέρεις!-..ε…χαλάλι λες και συνεχίζεις…) Παίρνουμε μια μια λωρίδα και τη βουτυρώνουμε πολύ καλά.Τη διπλώνουμε στη μέση και ξανά βουτυρώνουμε.
Βάζουμε,στη μια άκρη της λωρίδας, μιάμισυ κουταλίτσα του γλυκού από την κρέμα,διπλώνουμε στα πλάγια και από πάνω,βουτυρώνουμε στα σημεία που διπλώσαμε και τυλίγουμε σε φλογέρα. Τοποθετούμε σε βουτυρωμένο μεγάλο ταψί κάθε γαλακτομπουρεκάκι,αφήνοντας μια μικρή απόσταση ανάμεσα, γιατί θα φουσκώσουν.
Προσέχουμε να μη βάλουμε πολύ γέμιση γιατί θα σκάσουν τα φύλλα στο ψήσιμο και θα φανεί η κρέμα(το έχω πάθει,όταν από βιασύνη να τελειώσω,έβαζα με το κουτάλι της σούπας την κρέμα…είπαμε, της υπομονής το έργο!…)
Όταν πια τελειώσουμε,περιχύνουμε με το βούτυρο που έμεινε(αν έμεινε… αλλιώς βάζουμε κι άλλο να λιώσει…) και ψήνουμε σε προθερμασμένο στους 190 β. φούρνο για 15 λεπτά.
Στη συνέχεια χαμηλώνουμε στους 160 β. και αφήνουμε ώσπου να ροδίσουν καλά(περίπου 30 λ.)
Αφού έχει μυρίσει όλο το σπίτι( και οι γείτονες λένε…κάτι ψήνεται…),έρχεται η καλύτερη στιγμή…το σιρόπιασμα.Λατρεύω το κρακ των φύλλων καθώς κουταλιά κουταλιά τα βρέχω με το κρύο σιρόπι, τρελαίνομαι να βλέπω τις μικρές σταγονίτσες του σιροπιού να σκαλώνουν στα τραγανά ροδοκόκκινα φύλλα…
Μην σκεφτείτε να ρίξετε μεμιάς το σιρόπι…θα καταστρέψετε,μακροπρόθεσμα,την κριτσανιστή υφή των φύλλων…και θα χάσετε όλο το παιχνίδι(των εντυπώσεων και της μυστικής συνομιλίας με το δημιούργημά σας…)
Από εδώ και πέρα,αφού λάβει τέλος η τελετή του σιροπιού, εξαρτάται πόσο βαστούν οι αντοχές μας και τι τύπος είμαστε…
Άλλοι περιμένουν ευλαβικά,ή έστω στωικά,τη στιγμή που το σιρόπι θα νικηθεί από τα φύλλα…
…-Να μην ξεχάσουμε και στο τέλος την κανέλα!!!
Άλλοι αδιαφορούν παντελώς για τη μάχη που παίζεται στο ταψί(γιατί αν το σιρόπι δε μας “βγεί” στο βράσιμο,-το έχω πάθει και τούτο-αυτό θα είναι ο νικητής και τα γαλακτομπουρεκάκια ίσα που θα βραχούν και με τη γλύκα θα μείνουν…),οπότε βουτούν το χεράκι ,αρπάζουν και καταβροχθίζουν ένα γαλακτομπουρεκάκι…
